วันพุธ ที่ผ่านไป...ด้วยตัวของมันเอง

ระหว่างที่เดินทางกลับบ้าน กำลังจะขึ้นรถไฟฟ้า พนักงานก็ประกาศว่าเกิดเหตุขัดข้องบนสายสีลม ทำให้เกิดการล้าช้า ฉันเลยหยุดชะงักที่แผงหนังสือบนสถานีรถไฟฟ้า ไม่มีอะไรดึงดูดใจฉันเท่า “ขวัญเรือน” ที่อ่านขวัญเรือน เพราะว่า ครบรสดี มีสาระน่ารู้ต่าง ๆ ประวัติศาตร์ ศิลปะ การท่องเที่ยว เรื่องเคล็ดลับในครัวต่างๆ ถือว่าเป็นนิตยสารรายปักษ์ที่ราคาไม่แพงและมีเนื้อหาครบครัน วันนี้เป็นอีกวันหนี่งที่ใจฉันมันรุ่มร้อน ลอยไปลอยมาทั้งที่มีงานมากมายกองอยู่บนโต๊ะหลังจากลาพักร้อน เสียงโทรศัพท์ที่ดังตลอดไม่หยุดไม่หย่อน พรุ่งนี้แล้วสินะเจ้านายคนใหม่ของฉันจะมา ฉันรู้สึกเครียดไม่น้อยว่าจะเริ่มงานอย่างไรดีกับเจ้านายคนใหม่ ในเมื่อใจฉันมันบอกว่า อิ่มแล้วพอแล้วกับงานนี้ มันถึงเวลาเดินทางครั้งใหม่ครั้งใหญ่แล้ว ต้องเก็บกระเป๋าสักที ไม่งั้นเดี๋ยวจะต้องพลาดรถไฟขบวนสุดท้าย วันนี้โทรไม่หาเพื่อนสนิทสองคน สองคนนี้เป็นเพื่อนที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่มัธยม ทั้งสองคนแต่งงานแล้ว คนหนึ่งเพิ่งจะคลอดได้สัปดาห์กว่า อีกคนหนึ่งกำลังแพ้ท้องอย่างหนักเลย รู้สึกตื่นเต้นแทนเพื่อนทั้งสองคนจัง คนที่เพิ่งคลอดเขาก็บรรยายความรู้สึกต่างๆ ที่เพื่อนมีต่อลูก เช่นว่า ลูกเลี้ยงง่ายไม่งอแงเลย น้ำนมก็เยอะ ยุ่งอยู่กับลูกตลอดเวลา ไม่มีเวลาไปคิดเรื่องอื่น เวลาที่ลูกยิ้มช่างเป็นรอยยิ้มที่ปราศจากสิ่งเจื้อปน ช่างใส บริสุทธิ์และไร้เดียงสา อีกคนหนึ่งก็กำลังเหนื่อยล้าจากการแพ้ท้อง และหวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดีและปลอดภัย อาการที่ว่าอยากสัมผัสประสบการณ์นี้ก็เกิดขึ้น ก็คงเป็นธรรมดาที่ลูกผู้หญิงอย่างเรา อยากจะมีประสบการณ์การท้อง การคลอด และการเป็นแม่คน ฟังดูมันช่างยิ่งใหญ่ ใช่มันยิ่งใหญ่ บางทีฉันอาจจะอยู่ในช่วงที่เรียกว่า กำลังไต่ขึ้นบนบันไดของคานทอง ขั้นแรกๆ คิดดูสิถ้าอีก สามปี แล้วไม่มีอะไรคืบหน้า ประสบการณ์ที่ว่าเรื่อง การตั้งท้องก็คงจะไม่เหมาะนัก สำหรับคนวัยหลังสามสิบไปแล้ว นี่นะเหรอสิ่งที่พวกผู้หญิงเขากลัวกัน เพื่อนๆ ปลอบใจฉันเสมอว่าตัวคนเดียวนะดีแล้ว เป็นอิสระดี จะทำอะไรก็ได้ ชอบเที่ยวไม่ใช่เหรอ จะได้ไม่ต้องมีห่วง แต่ฉันว่าจริงๆ แล้วเวลาที่ความเหงาย่างกรายเข้ามา ใจมันก็ต้องเรียกหาใครสักคนอยู่ดี หวังว่าฉันจะพบกับคนคนนั้นเร็วๆ แล้วฉันก็เดินทางต่อไป...